Dit jaar zal het kempenkamp plaats vinden van 6 tot en met 13 juli op blokhut de Pielskoel in Weert. Je kan je via deze forms inschrijven voor het kempenkamp!
1. Roan 2. Tiago 3. Zoë 4. Jonas 5. Lorijn 6. Cidalia 7. Aurora 8. Merijn 9. Xavi 10. Vera 11. Roel 12. Ayvrian 13. Teodor Stefan 14. Joep 15. Bram 16. Derik 17. Simon 18. Cinar 19. Sem 20. Thomas 21. Yaro 22. Anika 23. Luuk 24. Veerle 25. Marit 26. Finn 27. Neal 28. Amy 29. Alex 30. Tommie 31. Nathan 32. Sven 33. Jasper 34. Koen 35. Tijn 36. Jurre 37. Kevin 38. Wende 39. Yana 40. Tim 41. Sebastiaan 42. Roan 43. Mihir 44. Aisha 45. Sjoerd 46. Thijs 47. Pepijn
Om weer met een schone lei het nieuwe jaar in te gaan is het gastenboek voor 2024 geopend. Alle gastenboekreacties van 2023 kun je natuurlijk altijd teruglezen in het Gastenboek 2023!
Tijdens het kamp worden alle groetjes in het Gastenboek uitgeprint en opgehangen zodat de kinderen ze kunnen lezen. (De rest van de site kunnen de kinderen tijdens het kamp niet zien!)
Er zijn wat spullen achtergebleven na het kamp. Mocht je een van de volgende spullen herkennen, neem dan contact op met contact “apenstaartje” kempenkamp.net.
Posted by Lolsmurf in Zaterdag 22 juli on juli 22nd, 2023 Comments Off
Helaas is kamp al weer bijna voorbij. Om een mooie afsluiting aan de week te geven organiseerde de smurfen en de kinderen leuke stukjes op ‘het toneel’
We begonnen met het vioolspel van Anika, waarbij het hele publiek muisstil was. Ook hebben Kevin & Siro een griezelverhaal over kaas verteld en zong muzieksmurf samen met een hoop kinderen een ode aan “corvee”. Sebastiaan, Sam, Hugo, Neal, Bjorn en Bram gaven een optreden ‘Hollands got NO talent’, waarbij er werd gezongen, gejongleerd en gevoetbald. Ruimtesmurf, Arthur, Anuraag, Roel, Avryan en Ryan zongen het “Peaches” lied uit de Mario film. Daarna was er een reuze “Jenga duel” tussen Moppersmurf en Ruimtesmurf. Hierbij gebruikte Moppersmurf niet zijn eigen handen, maar de handen en voeten van kinderen. Helaas voor Moppersmurf pakte dit niet helemaal uit zoals gewenst en ging Ruimtesmurf er met de winst vandoor. Neal zong het prachtige “In the stars” van Benson Boone. Hij had mee kunnen doen aan een talentenjacht, zo mooi was het. Klungelsmurf en Moppersmurf zongen samen het jaarlijks terugkomende ‘nooit meer terug’ lied (terug te vinden op Nooit meer terug-lied.)
Na de prachtige optredens mochten de kinderen losgaan met snoephappen, beschuitfluiten, dropveters eten en genieten van marshmallows op het kampvuur. Toen de spellen waren begon was er zo veel vraag naar vla happen, dat we dit natuurlijk ook nog hebben georganiseerd!
Posted by admin in Vrijdag 21 juli on juli 21st, 2023 Comments Off
Dit bericht is samengesteld met behulp van ChatGPT. Op een correctie van ‘wiens’ naar ‘wier’ na (vertrouw nooit een computer) is dit stukje verder goedgekeurd door de commissie.
Het schaaktoernooi op Kempenkamp is afgelopen en het was een spannende strijd tot het einde. We zijn verheugd om de prestaties van de top drie deelnemers te delen.
Met ongeëvenaard strategisch inzicht en doorzettingsvermogen heeft Roel de titel van kampioen verdiend. Zijn nauwkeurige zetten en scherpe geest maakten hem een geduchte tegenstander voor iedereen die tegenover hem stond. Roel toonde keer op keer zijn vaardigheden en overwon alle uitdagingen op zijn weg naar de overwinning.
Op de tweede plaats vinden we Marit, wier spel ook indruk maakte bij de smurfen. Met haar creatieve benadering van het schaakbord en haar vermogen om complexe posities te analyseren, toonde Marit haar sterke schaaktalent. Ze speelde met vastberadenheid en finesse, waardoor ze slechts op een haar na de overwinning miste.
Op de derde plaats eindigde Arish, die zijn schaakvaardigheden met trots demonstreerde. Arish’s geduldige en berekende aanpak maakte hem een moeilijk te verslaan tegenstander. Hij gaf nooit op en wist met zijn strategische zetten indruk te maken op zijn medespelers.
Deze drie schaakmeesters hebben ons allemaal geïnspireerd met hun inzet, talent en passie voor het spel. Ze hebben laten zien dat schaken veel meer is dan alleen een bordspel, het is een mentale uitdaging die focus, strategie en doorzettingsvermogen vereist.
We willen Roel, Marit en Arish feliciteren met hun uitstekende prestaties op het schaaktoernooi op Kempenkamp. Hun succes zal dienen als inspiratie voor toekomstige deelnemers en herinnert ons eraan dat hard werken en vastberadenheid altijd beloond worden.
De oudsten was een bughouse-toernooi beloofd tijdens de late dropping. En zo beloofd, is zo gedaan. Er werden 11 teams gemaakt. Het liefst binnen een groepje, maar als dat niet lukte met een kind uit een ander groepje dat ‘over’ was. Soms zorgde de samenstelling van de teams voor lichte frustratie. Anuraag en Siro bijvoorbeeld. In plaats van te proberen het spel te winnen is het ook heel leuk Anuraag te klieren, begrijpelijk! Andere teams gingen wat beter. Roel en Vera hadden even nodig om erin te komen, maar toen bedacht Roel een slim plan. “Ik heb geen stukken nodig om te winnen, want ik ben toch beter dan de andere kinderen” en het boeide Roel eigenlijk ook niet of de tegenstander stukken zou krijgen, die pakt hij later gewoon weer van het bord. Dat betekende dat Vera heel haar bord gewoon vol kon zetten met stukken zodat ze niet mat zou gaan. Deze strategie deed wonderen tegen Jonne en Nathan. Roel kreeg nauwelijks stukken maar veegde Jonne wel van het bord. Vera had tegelijkertijd meer dan genoeg stukken om in te zetten. Het leek bijna alsof ze gewoon een tweede stelling neer had gezet, zoveel stukken stonden er! Na 5 rondes stonden Jonas en Jasper eerste met 5 uit 5. De laatste partij was wel spannend want Jasper ging bijna mat, maar gelukkig was Jonas net op tijd op zijn bord om mat te zetten.
Echte kampveteranen herinneren zich misschien nog wel dat we na het zwemmen friet eten en die avond casino hebben. Hoewel het friet een dag te vroeg kwam, gingen we na het zwemmen alsnog casino spelen.
De smurfen moeten dit natuurlijk in alle rust klaar kunnen zetten en willen het liefst dat de kinderen nog niet weten dat we casino gaan doen. Dat tweede was al een beetje vergeefse hoop, want vrijwel alle kinderen hadden bedacht dat we de laatste niet-bonte avond casino zouden doen. Desondanks moesten ze allemaal naar hun slaapzaal om hun varkensstal op te ruimen.
De kinderen hun enthousiasme voor casino was echter gigantisch en de meeste kinderen waren ruim sneller klaar met opruimen dan de smurfen met het opzetten van het casino. Gelukkig konden de smurfen de zeer energieke kinderen nog even op de binnenplaats houden tot de andere smurfen klaar waren.
Hoewel het smurfencasino niet volledig doorgestoken kaart is, gebeuren er alsnog soms rare dingen. Zo draaide Hippe smurf als blackjackdealer voor zichzelf 4 ruiten azen op rij. Andere dingen hebben minder te maken met het spel en meer met de vermoeidheid van de smurfen. Zo had Baby 2 mokken: een koffiemok en een fichesmok. Hoewel hij niet probeerde fiches te drinken (ergens jammer), gooide hij wel fiches in zijn koffie.
Aan de andere kant liet Mihir zien dat je het spelletje niet goed hoeft te begrijpen om groot te winnen. Net nadat Baby de regels van roulette had uitgelegd besloot hij in te zetten op 9, wat het balletje meteen beloonde met een grote prijs.
Soms blijk je ineens een spel te spelen, zonder het überhaupt te weten. Dit ontdekte Sebastiaan toen hij bij het blackjack twee zevens kreeg en ze besloot te splitten. Hierop volgde een derde zeven en op dezelfde stapel de vierde en laatste zeven – een totaal van 21. Mopper besloot daarvoor de speelautomaat jackpot van 100 muntjes uit te keren.
De zwarte fiches met waarde één vormde voor veel kinderen de basis van hun inzet. Merijn trok dit nog net wat verder en verzamelde zoveel mogelijk van deze fiches, zodat hij altijd nog in kon blijven zetten en nooit teveel tegelijk kon verliezen. Dit vormde echter een probleem voor de smurfen, die langzaam aan steeds minder eentjes in de bank hadden. Uiteindelijk was het zo erg dat hij door Lolsmurf gedwongen werd 15 fiches in te wisselen voor een gelijke waarde aan rode (waarde 5) fiches.
Hij was niet de enige die voorzichtig met zijn of haar geld om ging. Sem had groot gewonnen bij het poker, maar bleef desondanks heel bescheiden inzetten. Dit verzekerde voor zijn team een solide 8.
Joep had een andere strategie bij Roulette; hij bleef vrolijk op rood inzetten. Dat bleek te werken, want aan het eind van de avond had hij 20 keer zijn startcapaciteit verdiend. Meer dan genoeg om de schulden die zijn groepsgenoten hadden bij Brillie’s bank in te lossen. Zelfs na deze genereuze daad had hij nog steeds bijna net zoveel als de andere grootverdiener: Koen. Toen Smullie de minimale inzet richting het eind van de avond flink verhoogde, zette Koen hoog in en kreeg bij het poker een fullhouse. Toen waren de smurfjes in een klap meer dan 8.000 muntjes armer.
Dit was genoeg om Joep in te halen, en de muntjes die de rest van zijn team nog had was genoeg om de 10 voor De Burgers veilig te stellen. Aan de andere kant leek team Eeuwig Tweede steeds tweede te worden in de een-op-een strijd tussen hun inzet en de dealer. Alleen Nathans gematigde kapitaal zorgde ervoor dat hun team zonder schuld eindigde.
Niet alle spellen waren echter standaard casinospellen. Zo konden de kinderen bij Ruimtesmurf jenga met een groepje spelen om muntjes te winnen. Dit deden ze uiteraard met een combinatie van uiterste concentratie en grote spanning. De emoties waren zo groot dat een aantal kinderen Ruimte nu “Jengasmurf” noemen. Daar is Moppersmurf stiekem over aan het mopperen, al snappen de kinderen niet zo goed waarom…
Als kers op de taart speelden “team harten” Smullie, “team schoppen” Hippe, “team klaveren” Klungel en “team ruiten” Speur levend paardenrace tegen elkaar. Kinderen konden inzetten op hun favoriete smurf. Vervolgens draaide Mopper kaarten van een stapel. Dan mocht de smurf wiens kleur was gedraaid uit stand verspringen, net als bij de minigames, richting de finishlijn. De atletische Smullie was groot favoriet, maar helaas waren de kaarten verkeerd voor hem geschud en bleef hij lange tijd op de startlijn staan. Toen zijn kaarten wel kwamen maakte hij een gigantische comeback. Daarna was het Klungels beurt om stil te staan. Bij hem was het zo erg dat hij er maar bij ging zitten. Door een combinatie van gunstige kaarten en jaren judotraining was Hippe echter de uiteindelijke winnaar, wat weinig kinderen hadden verwacht.
Na het casino was het tijd voor nog een kleine wandeling, tenminste voor de oudste slaapzaal die dat wilden en Arish. Uiteindelijk gingen Daniel L, Timur, Ryan, Arish, Joep, Roel, Arthur en Anuraag samen met Smullie en Speursmurf op pad. Ze werden bij de Efteling gedropt, een luttele 11 kilometer van de blokhut. Voor onze ervaren wandelaars zou dat een eitje moeten zijn! Om 11 uur begonnen ze met wandelen. Na een klein stukje verkeerd lopen draaiden ze weer om en vonden ze een kaart waar de kinderen zo de route konden lezen. Gelukkig kozen ze de route door de Loonsche en Drunesche duinen en niet over een saaie weg. Speursmurf was een spookverhaal aan het vertellen aan Arthur, terwijl Ryan, Roel en Joep nog aan het stoeien waren tijdens het wandelen.
Op een gegeven moment konden ze kiezen tussen direct 7 kilometer naar Udenhout lopen of een kleine omweg van 2 kilometer naar Loon op Zand. De kinderen zouden een ijsje krijgen als er nog iets open was, dus Loon op Zand werd gekozen. Helaas kwamen we rond kwart voor 1 aan in Loon op Zand en was de laatste ronde net geweest in de enige kroeg. Dus we gingen goed gemoed maar weer verder, er was zelfs energie over voor een stukje rennen, alhoewel dat Daniel en Ryan wat minder beviel. Anuraag was gelukkig erg goed in navigeren dus er werd niet te veel verkeerd gelopen. De kinderen hadden ook twee schaakborden meegenomen voor een kort potje bughouse, en ze waren zo enthousiast dat ze vroegen of we morgenochtend ook bughouse gingen spelen. Nou, dat kon Smullie wel beloven want dat stond toch al op de planning! Het potje bughouse verliep wat minder voorspoedig voor Roel en Joep/Ryan, zelfs nadat Smullie een dame blunderde en Speur bijna mat ging. Maar ja wat zouden een loper en een toren nou kunnen doen, he? Vraag dat maar aan Roel. Tijdens het bughousen besloten Timur, Arish, Daniel en Arthur ook een kort dutje te doen. Arish kon rusten op Timurs buik, terwijl Daniel het voor mekaar kreeg om in kleermakerszit in slaap te vallen. Na dit korte intermezzo was het nog een kilometertje naar de blokhut, waar het na een ijsje en nog een kort dutje voor Daniel het eindelijk bedtijd was. Om half 4 pas, terwijl ze uit mochten slapen tot kwart voor acht! Poe wat een gelukshebbers!
Sommige smurfen zijn echte hoarders. Je trekt een kast open en je hebt geen flauw idee meer wat het voorwerp is dat eruit valt. Gelukkig zijn er andere smurfen die je hierbij kunnen helpen. Met het spel Babylonië moesten de kinderen uitvogelen wat een voorwerp inhield met hulp van verhalen van de smurfen. Helaas bleek niet elke smurf even goed te weten hoe de vork in de steel zat. Ze wisten echter wel heel overtuigend te doen alsof, om de kinderen op het verkeerde been te zetten. De taak voor de groepjes was om bij ieder voorwerp te raden welke smurf de waarheid sprak, en welke niet.
Brillie wist de kinderen veel op de mouw te spelden door met allerlei vage technische termen te gaan strooien. Wist je bijvoorbeeld dat er een bepaald type proto-plastic was waar rijke mensen lepels van maakten? Brillie wel, en de smurfen twijfelden er niet aan dat dit echt waar was (lees: hadden geen behoefte aan een preek). De kinderen waren iets skeptischer. Proto-plastic… Brillie, hoe verzin je het? Natuurlijk bestaat dit niet.
De wierookhouder was ook een populair voorwerp onder de smurfen. Bijna alle smurfen wist wel wat het was. Het had bijvoorbeeld ook een klein alarmbelletje voor monniken kunnen zijn. Of misschien wel een belletje voor een hele oude auto uit de jaren ’10. Op het laatst was er een zelfs een smurf die durfde te beweren dat het een kaarsendover was. Bleek die smurf nog gelijk te hebben ook.
Het voorwerp dat de grootste verdeeldheid opwierp bij de kinderen was een voorwerp dat nog het meeste weg had van een plastic coronavirus. Hoorde het nou bij het spel ‘Spike’ of was het een hondenspeeltje? Neen, het zou ook een massagebal kunnen zijn. De smurfen hebben niet kunnen verifiëren dat alle andere antwoorden per se fout waren, maar het bleek toch echt een wasballetje te zijn. Tot teleurstelling van veel kinderen, want bijna niemand had dit goed. Ruimte was erg trots op haar fraaie afleidingsmanoeuvre.
Mopper is tegenwoordig dokter. Op kamp is dat erg handig, want als je een keer een pleister nodig hebt is Mopper de meest overgekwalificeerde smurf aller tijden. Echter, in ziekenhuis heb je ook een hele hoop spullen, en Mopper wist niet meer precies wat er nou wel en wat er niet uit het ziekenhuis kwam. Het gevolg was dat voor de zekerheid alles maar uit het ziekenhuis kwam. Om de kinderen te quoten: “Toch niet weer het ziekenhuis!…” Om de daad bij het woord te voegen bleek dan echter weer een brug te ver, want er waren toch wel wat groepjes die Mopper geloofden. Moet je niet doen natuurlijk, dat kost waardevolle punten. Andersom kwam trouwens ook voor. Mopper had een reanimatiemasker meegenomen, maar dat kochten de kinderen echt niet. Door zo’n ding kan je toch niet ademen? Nee, in plaats daarvan zei Brillie dat het een urinezak was. Vreemd genoeg geloofden de kinderen dit wel. Tja.
Hoewel sommige groepjes wat goedgeloviger waren dan andere, hadden bijna alle groepjes even veel voorwerpen goed. Daarmee kwam de eindstad op:
Woensdag bleek er een glitch in de matrix te zitten. Opeens stond Mopper achter de frituur. Wat was er aan de hand? We hadden vandaag toch niet gezwommen? Klopt. Maar wanneer zouden we dan gaan zwemmen? Nou, donderdag dus. We hebben dit jaar 46 kinderen, dus duurde het even voordat iedereen ter plaatse was. Onderweg proberen een minuutje tijdwinst te boeken zat er ook niet in, met Kevin als mobiele flitspaal. “Baby, je rijdt te hard!” Nadat Baby eindelijk zijn snelheid van 81 naar 80 had verlaagd, konden we verder op pad naar Recreatiebad Stappegoor. Aldaar aangekomen mochten we van de aardige dame van de receptie even op het terrein vóór het zwembad bivakkeren. Met wat Donald Ducks en schaakborden vloog de tijd zo voorbij.
Maar daar kwamen we niet voor. We wilden zwemmen! Vlak nadat we waren omgekleed en een plekje hadden gevonden voor de handdoeken, stoven de kinderen alle kanten op. Want er was genoeg te doen. De wildwaterbaan werd al snel een favoriet van veel kinderen. Daar moest je wel lang genoeg voor zijn of anders een smurf regelen die met je meeging, maar dat laatste was gelukkig niet al te moeilijk. Naast die wildwaterbaan was een glijbaan waarin je kon zien hoe hard je naar beneden was gegaan. Sem wist een snelheid van meer dan 15 km/u te bereiken. Buiten was er ook een glijbaan, en hoewel het niet zo warm was wisten veel kinderen de kou te trotseren om uit te komen bij de glijbaan. Op deze glijbaan passen meerdere kinderen tegelijk, wat resulteerde in veel wedstrijden tussen kinderen.
De jongere kinderen hadden ondertussen enkele vlotten en surfboards gevonden. Neal wist zelfs met een beetje hulp op het surfboard te gaan staan om een stukje te gaan varen. De meest comfortabele rit had Sasha. Hij was in een opblaasband gekropen en liet zich graag overal naartoe varen. Mihir genoot wat meer van luchttransport en vloog van smurf naar smurf.
Nat worden kon ook op andere manieren. Zo maken de smurfen er al jaren een hobby van zoveel mogelijk kinderen te soppen. Sommige ervaren kinderen weten al dat dit lot hun te wachten staat en boden relatief weinig weerstand. Bij andere kinderen was dit een stuk moeilijker. Ryan en Koen waren bijna niet onder water te krijgen, maar Ayvrian bleek de lastigste van allemaal. Hij is zo sterk dat zelfs de combinatie van Boerûh en Smurfin niet voldoende was. Pas toen Knutsel en Speur hem afleidden, kon ook Ayvrian niet aan zijn lot ontkomen. Uiteraard waren de smurfen zelf ook niet veilig en werden zij ook meerdere malen gesopt. Halverwege de middag kwam er nog een extra schepje bovenop, want er bleek nog een extra bad te zijn met bovendien een vlot geschikt voor meerdere personen. Uiteraard bleek het vlot ook weer niet zo groot te zijn dat iedereen die op het vlot wilde klimmen, er tegelijkertijd op kon zitten, met als gevolg een flinke stoeipartij tussen smurfen en kinderen. Vooral de groepsoudsten stonden hierbij hun mannetje.
Tot slot was er het bubbelbad. Nu waren de bubbels er vaker niet dan wel, maar dat weerhield onder meer Amy en Nathan er niet van braaf te wachten tot de bubbels weer voor enkele minuten terugkeerden. Ook bij de smurfen is zo’n bubbelbad aan het eind van de week erg populair. Hoe zou dat nou komen…
Uiteindelijk kwam aan alle zwempret onvermijdelijk een eind. Even kort douchen en door naar het avondeten. En hoewel er geen friet was – nee, als we zwemmen ná de friet gaan we niet twee keer friet eten – was er wel een ander kamponderdeel dat vaak volgt op zwemmen en waar de kinderen naar uitkeken. Maar daarover meer in een volgend stukje.
Maandagavond hebben we de dropping gelopen. Bij de dropping worden de kinderen in een auto geladen, geblinddoekt en naar een locatie gereden. Vervolgens worden ze daar afgezet en moeten ze zelf de weg weer terugvinden.
Groepje 1
Het eerste groepje bestond uit de doorlopers Bram, Neal en Cinar; de wandelaars Kevin, Jonas en Tim K; het dynamische duo Thomas en Roan; en de “is het nog ver Grote Smurf?”-lopers Mihir en Sasha. Deze gezellige bende werd begeleid door smurfen “meer blauw op straat” Lol en Ruimte.
Ze werden gedropt bij de ingang naar de Loonse en Drunense duinen, wat u misschien kent van het Villa Volta-verhaal, en ze wisten dat ze terug moesten naar Udenhout. Gelukkig voor hen zagen ze meteen een ANWB-paddenstoel die hen op weg hielp. Dat was natuurlijk wel heel makkelijk, dus probeerde Lolsmurf hen bij elke mogelijkheid de verkeerde kant op te sturen. De kinderen hadden echter volledig door dat Lolsmurf onzin praatte, dus dat had niet zoveel zin. Zelfs een bordje richting Kaatsheuvel (en dus bovenstaande Villa Volta) kon hen niet van hun pad krijgen.
Het pad bracht overigens ook lekkers. Al snel vonden ze een kraampje aan de weg waar ze appeltjes konden halen. Daar hadden ze wel trek in.
Daarna volgde een tweesplitsing. Niet in de weg, maar in de groep. De doorlopers wilden namelijk wel wat extra omlopen. Daar had de rest echter totaal geen zin in. Met het vooruitzicht om door een bos te lopen (en ook ongeveer de goede richting op) kregen ze ook een paar van de wandelaars mee.
De groep kon maar niet tot een consensus komen. Toen stopten twee fietsers met kennis van de omgeving. Deze wisten hen een route te vertellen die én door het bos én korter was. Toen was de keuze snel gemaakt. Zelfs die-hard Bram was om, hij had namelijk hoop terug te zijn voor de oudsten vertrokken waren, om ook nog met hen mee te kunnen lopen.
Zo gezegd, zo gedaan. De groep ging het volgende pad het bos in, liep langs “het kasteel” en wisten nog wanneer hen verteld was naar rechts te gaan. Even later kwamen ze een sloot tegen, en moesten ze wederom kiezen. Optie “rechts” won nipt van “door de sloot” en ruim van “links”.
De blokhut lag inderdaad rechts van die kruising bleek al snel, want ze herkenden even later in de verte auto’s van de smurfen. Helaas was dat aan de andere kant van de sloot, en was er nergens een brug te bekennen. Ze moesten dus terug (of alsnog door de sloot). De oever was nog steeds erg stijl en vol prikkels, dus gingen ze terug.
Gelukkig was dit toch niet al te ver om en wanneer ze over het bruggetje waren was het een race naar de eindstreep. Zeker voor Kevin, die het laatste stukje op grote snelheid aflegde.
Groepje 2
Het groepje van Zoë, Cidalia, Veerle, Vera en Anika stond al snel klaar om te vertrekken. Ze zouden als tweede vertrekken maar waren sneller met omkleden waardoor ze als eerste konden gaan. Het groepje is vervolgens op 3,5 km afstand gedropt en ze wisten dat ze langs de McDonald’s moesten lopen. Als eerste wilde het groepje daarheen, maar vervolgens kozen ze bij het eerste beste kruispunt de verkeerde afslag, waardoor ze ‘een blokje om’ moesten lopen van twee kilometer. Na deze twee kilometer waren ze weer terug bij het beginpunt en konden ze een andere richting kiezen naar de McDonald’s. Maar ze kozen ervoor om nog eens anderhalve kilometer om te lopen in plaats van direct erheen te lopen. Na de tweede omweg vonden ze uiteindelijk de McDonald’s gevonden. Hoewel ze er graag iets lekkers hadden willen halen, zat dat er helaas niet in. Wat ze er wel vonden was een kaart met de fietsroute naar het dorp. Met behulp van de kaart kon nu wel in een keer goed gelopen worden en na twee en een half uur lopen en een pauze van 10 minuten waren ze uiteindelijk om half elf terug.
Groepje 3
Het groepje van Tiago, Phillip, Vincent, Tim E, Siro en Hugo liepen samen met Babysmurf vanaf Tilburg terug naar Udenhout. In een rechte lijn terug naar de blokhut lopen was natuurlijk te saai; eerst nog even in de maisvelden spelen. Toen we onze weg vervolgden kwamen we nog hertjes tegen. Er werd zelfs nog even gerend nadat er onderweg allerlei griezelverhalen verteld werden.
Groepje 4
In het groepje van Marit, Amy, Bjorn, Alex, Daniel K, Nathan en Lorijn ontstond al gauw een discussie over het hogere doel van de dropping. Al binnen twee minuten ontstonden twee kampen, waarin de ene groep de meest efficiënte weg naar huis zocht, en de andere groep juist zoveel mogelijk verkeerd wilde lopen om te zien waar we uit zouden komen. Het leverde enkele felle discussies op of we nu toch echt een keer rechtsaf moesten slaan, of gewoon rechtdoor moesten lopen. Uiteindelijk werd simpelweg besloten tot ‘meeste stemmen gelden’.
Zodoende zette de groep de weg in naar Haaren. Daar vonden de kinderen een kaart, waarmee het meteen duidelijk was wie in welk groepje zat. Alex nam samen met Daniel de leiding in team ‘snel terug’, want volgens hen konden we het beste teruglopen tot aan de grote weg, linksaf, dan rechtsaf naar Udenhout en klaar is Kees. Nathan en Lorijn ondersteunden zijn idee, maar Marit en Amy waren wat avontuurlijker ingesteld en zagen met Bjorn de kaart juist als een verzekering welke kant vooral niet op te lopen. Uiteindelijk bemiddelde Klungel tussen de groepjes door voor te stellen niet terug te lopen, maar een alternatieve, parallelle route te zoeken. Bovendien mochten de kinderen besluiten tot een korte route naar blokhut, maar zouden we niet langs de doorgaande weg gaan lopen, omdat dat te makkelijk was. Met die instructies vervolgde het groepje zijn weg. De discussie zette zich echter voort, en had qua niveau moeiteloos in een debatclub gevoerd kunnen zijn. De ene kant vond vroeg terug zijn een mogelijkheid om in een stille blokhut rustig te kunnen spelen. Bovendien was kwart voor 11 kinderbedtijd. Marit vond echter dat dit een unieke kans was om juist zo laat mogelijk naar bed te gaan. Daar waren de meesten het dan ook wel weer mee eens. Om nog eens dieper na te denken, besloten de kinderen in een nabijgelegen grasveldje te gaan liggen. Bjorn was alweer verder aan het denken en vroeg wat de kinderen later wilden worden. Bedwelmd onder filosofische thema’s is de dropping maar een triviale rimpeling van de tijd.
We hadden pas 800 meter gelopen.
Langzamerhand begon het te schemeren. Hoewel we om half 9 relatief vroeg vertrokken waren voor een dropping, zag het er niet naar uit dat we voor het donker terug zouden zijn. Voor de groep laat terug was dat een hoopgevend signaal. Misschien zouden we wel na middernacht terug zijn op de blokhut! De zon was ook een hulpmiddel. In de zomer gaat de zon onder in het noordwesten, dus op basis daarvan zouden we ongeveer kunnen bepalen welke kant we op moesten lopen. Zonder zon was dat echter wat moeilijker, wat onder meer tot de situatie leidde dat de groep efficiënt lopen de verkeerde richting aanwees en de groep omlopen de juiste richting. Tja, daar is het een dropping voor, toch? Eenmaal in Helvoirt aangekomen en drie zijstraten op rij gestemd te hebben over rechtdoor of rechtsaf (de juiste route was linksaf) begon het tempo erin te komen. Als je moe bent, kun je maar beter doormarcheren. Wat ook kan, is zoals Alex, Bjorn, Amy en Marit een sprint trekken tot de volgende lantaarnpaal, en dan lekker zitten tot de rest is aangekomen. Beide even snel.
Het was inmiddels ook al ruim 12 uur geweest “Hoe lang is het nog Klungel??” “Nou, ongeveer 3 kilometer.” Daar klopte natuurlijk niks van, maar we gingen door. Nathan en Lorijn boden elkaar ondersteuning, Marit nam Amy op haar rug die inmiddels vond dat het toch wel ver was, en Bjorn, Alex en Daniel hielden elkaar op de been. Dapper zetten ze door. Nathan meldde dat hij de grond wel zou kunnen kussen als ze weer in Udenhout zouden zijn, en voegde ook daadwerkelijk de daad bij het woord. Nu was het nog maar een klein stukje. Eenmaal aangekomen, ruim na 1 uur en na in totaal meer dan 13 km te hebben gelopen, konden de kinderen eindelijk gaan slapen. Heel stilletjes, want bijna alle andere groepen sliepen allang en Boerûh had beloofd dat als ze stil zouden zijn, er morgenochtend een kussengevecht zou zijn op de oudste slaapzaal. Niemand die daar veel moeite mee had.
Groepje 5
Het op een na laatste groepje werd rond 9 uur gedropt bij de Loonse en Drunense Duinen. Merijn, Sebastiaan, Lars, Thijs, Jasper, Sem en Xavi werden samen met Hippe Smurf afgezet. Met een groot natuurgebied tussen hun en de blokhut, moesten de kinderen al hun wildnavigatie-vaardigheden inspannen. Dat heet, totdat ze een wandelkaart vonden en erachter kwamen dat ze gewoon de paden konden volgen. Sem en Thijs stippelden een route uit die langs twee wandelknooppunten liep. Bij het eerste knooppunt bleek een wandelcafé genaamd ‘de rustende jager’ te liggen. Nadat onze jagers ter plekke een rustpauze hadden genomen om even wat water te drinken en fruit te eten, werd de mars naar het volgende knooppunt begonnen. Voordat ze überhaupt 200 meter konden lopen, echter, werden ze onderbroken door een bericht van Hippe Smurf dat ze terug moesten draaien omdat een van de grote kinderen bij de groep werd gevoegd. Na veel protest (deels omdat de identiteit van dit kind geheim werd gehouden) kwamen ze aan bij het café. Daar kwam de aap uit de mouw; Het grote kind was niemand anders dan Smullie!
Smullie was aan komen rennen vanuit de richting die de kinderen gelopen hadden, claimend dat hij vanuit de blokhut was komen rennen omdat ie dan zelf nog een stuk mocht lopen. Opeens waren de kinderen niet meer zeker over hun route, wat erger werd gemaakt omdat Hippe en Smullie compleet andere routes aanbevolen.
Naschrift 21 juli: de kinderen zijn heelhuids teruggekeerd.
Groepje 6
De laatste en tevens grootste groep met Anuraag, Arish, Ayvrian, Artur, Ryan, Timur, Joep, Roel, Daniel L, Jonne en Koen werden samen met Speur Smurf en Mopper Smurf als laatste gedropt. Pas rond een uur of 10 werden ze aan hun lot overgelaten bij kasteel Nemerlaer. Natuurlijk moest er eerst een kijkje genomen worden rond het kasteel. Na een uitgebreide discussie over de volgende zet besloot de groep de bossen rond het kasteel verder te verkennen. Overal waar bramenstruiken waren renden ze naartoe om op zoek te gaan naar bramen. Vooral de onrijpe bramen vielen erg in de smaak bij Arthur. Toen ze erachter kwamen dat het bospad toch niet zo avontuurlijk was als ze gehoopt hadden, besloten ze maar een weiland in te lopen. Om vervolgens de eerste beste sloot uit te kiezen om over te springen. Aangekomen bij een parkeerplaats waar enkele auto’s wantrouwend keken naar de jongens met fluoriserende hesjes, besloot de groep een potje weerwolven te doen. Onder luid geschreeuw en onduidelijk gewijs naar elkaar deden Mopper en Speur vrolijk mee. Na een potje weerwolven waarin niemand echt precies begreep wat er allemaal gebeurde, besloot de groep het pad weer op te gaan. De pas werd ingezet richting Oisterwijk. Na een half uur op het pad, dacht Timur dat het een goed idee was om aan zoveel mogelijk mensen de weg te gaan vragen. Waarna hij vervolgens samen met Arish en Ryan zo hard als ze konden achter de fietsende mensen aan ging rennen. Uiteindelijk zijn ze een behulpzame dame tegengekomen die ze de weg richting Udenhout heeft kunnen wijzen. De weg was echter nog zeer lang. De groep had daarom ook veel pauzes nodig om op adem te komen om vervolgens de tocht te hervatten. Een van de pauzes die ze hadden genomen was bij een vrachtwagen met kermisattracties. Arthur en Ayvrian vonden het een mooi plan om met een livesize iron man op de foto te gaan. Content met de foto zette de groep de laatste pas erin om vervolgens toch nog 5 minuten voor de blokhut werd bereikt nogmaals op adem te komen. Gelukkig hebben ze de weg kunnen vinden en werden ze voor harde werk beloond met een welverdiende kop warme chocolademelk – met een marshmellow uiteraard 😉
Toen de groepjes, zonder de kinderen van de oudste slaapzaal, terugkwamen was er deal met ze gesloten: als jullie nu lief gaan slapen dan mogen jullie morgenochtend de oudste slaapzaal wakker maken met een kussengevecht. Dit vonden ze zo leuk dat ze allemaal muisstil naar bed gingen en binnen 10 minuten al sliepen.
Posted by Boeruhsmurf in Maandag 17 juli on juli 19th, 2023 Comments Off
Na het middageten was het weer tijd voor het middagspel. Dit spel was voor de kinderen die al een keertje eerder zijn mee geweest zeer bekend! We gingen namelijk levend stratego spelen. Net zoals bij het echte stratego kregen de kinderen kaartjes waarmee ze de andere kinderen konden tikken. Het doel van het spel was om de vlag van het andere team af te pakken.
Ook dit jaar werd de traditie van het levend stratego trouw voortgezet door de kinderen. De kinderen proberen elk jaar weer om nieuwe regels te bedenken. Zo is het onderling ruilen van kaartjes niet toegestaan, maar… stiekem is ze dit toch gelukt.
Tussen de partijen door was er tijd om van een speeltuin, die in het parkje was, te genieten. Timur verstopte de vlag en bedacht opeens dat hij in het andere team zat. 10 minuten later komt hij aan rennen bij het punt waar de vlag verstopt is; “Waar is de vlag?”. Waarop Smullie antwoordt: “Soms verplaatst de vlag gewoon.”
Na vier partijen levend stratego was het weer tijd om naar de blokhut te gaan, tot teleurstelling van sommige kinderen. Ook dit jaar was het weer een geliefd spel.
