Zondagavond werden de wandel- en zoekvaardigheden van de kinderen op de proef gesteld, want het was tijd voor de dropping. Bij de dropping word je geblinddoekt in een auto gezet, er ergens weer uitgegooid en moet je maar zien hoe je weer thuiskomt. Het heeft dus niks met het verstoppen van drop te maken, Aisha. 🙂 Om de groepjes extra op het verkeerde been te zetten reden beide auto’s waarin ze zaten een andere route, en ook nog eens een route die flink om was. Sommige kinderen werden expres niet geblinddoekt, want de route die de auto’s namen kan natuurlijk nooit de goede route zijn. De smurfen hebben natuurlijk ook jarenlange kampervaring als kind en kennen de trucjes maar al te goed.

Bij een dropping zie je dat kinderen meerdere doelen voor ogen hebben. Sommige kinderen willen zo snel mogelijk terug zijn, anderen vinden het leuk om zo ver mogelijk om te lopen. Neal wist dit mooi te omschrijven: “Wil je een dropping, of wil je een avondwandeling? Als je op een kaart de route gaat zoeken, dan is het geen dropping meer maar een avondwandeling.” Vaak komt het dan tot een compromis, voor zover de smurf niet het boosaardige idee heeft het groepje expres de verkeerde kant op te sturen.

Onderweg gebeurt er voldoende. Zo bleven de kinderen van de een-na-jongste groep hangen in een speeltuin en kwamen de meisjes voorbij een kinderboerderij. De oudste groep kwam op het idee om vanuit Tungelroy naar België te lopen. Naar schatting van Muziek en Speur hebben ze maar liefst 22 kilometer gelopen en ze waren dan ook om half 5 (!) pas terug op de blokhut.

Wat blaren en blèren verder waren alle groepjes heelhuids thuis aangekomen.

< Wordt verder aangevuld met foto’s en verhalen van losse groepjes. >