Maandagavond hebben we de dropping gelopen. Bij de dropping worden de kinderen in een auto geladen, geblinddoekt en naar een locatie gereden. Vervolgens worden ze daar afgezet en moeten ze zelf de weg weer terugvinden.

Groepje 1

Het eerste groepje bestond uit de doorlopers Bram, Neal en Cinar; de wandelaars Kevin, Jonas en Tim K; het dynamische duo Thomas en Roan; en de “is het nog ver Grote Smurf?”-lopers Mihir en Sasha. Deze gezellige bende werd begeleid door smurfen “meer blauw op straat” Lol en Ruimte.

Ze werden gedropt bij de ingang naar de Loonse en Drunense duinen, wat u misschien kent van het Villa Volta-verhaal, en ze wisten dat ze terug moesten naar Udenhout. Gelukkig voor hen zagen ze meteen een ANWB-paddenstoel die hen op weg hielp. Dat was natuurlijk wel heel makkelijk, dus probeerde Lolsmurf hen bij elke mogelijkheid de verkeerde kant op te sturen. De kinderen hadden echter volledig door dat Lolsmurf onzin praatte, dus dat had niet zoveel zin. Zelfs een bordje richting Kaatsheuvel (en dus bovenstaande Villa Volta) kon hen niet van hun pad krijgen.

Het pad bracht overigens ook lekkers. Al snel vonden ze een kraampje aan de weg waar ze appeltjes konden halen. Daar hadden ze wel trek in.

Daarna volgde een tweesplitsing. Niet in de weg, maar in de groep. De doorlopers wilden namelijk wel wat extra omlopen. Daar had de rest echter totaal geen zin in. Met het vooruitzicht om door een bos te lopen (en ook ongeveer de goede richting op) kregen ze ook een paar van de wandelaars mee.

De groep kon maar niet tot een consensus komen. Toen stopten twee fietsers met kennis van de omgeving. Deze wisten hen een route te vertellen die én door het bos én korter was. Toen was de keuze snel gemaakt. Zelfs die-hard Bram was om, hij had namelijk hoop terug te zijn voor de oudsten vertrokken waren, om ook nog met hen mee te kunnen lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. De groep ging het volgende pad het bos in, liep langs “het kasteel” en wisten nog wanneer hen verteld was naar rechts te gaan. Even later kwamen ze een sloot tegen, en moesten ze wederom kiezen. Optie “rechts” won nipt van “door de sloot” en ruim van “links”.

De blokhut lag inderdaad rechts van die kruising bleek al snel, want ze herkenden even later in de verte auto’s van de smurfen. Helaas was dat aan de andere kant van de sloot, en was er nergens een brug te bekennen. Ze moesten dus terug (of alsnog door de sloot). De oever was nog steeds erg stijl en vol prikkels, dus gingen ze terug.

Gelukkig was dit toch niet al te ver om en wanneer ze over het bruggetje waren was het een race naar de eindstreep. Zeker voor Kevin, die het laatste stukje op grote snelheid aflegde.

Groepje 2

Het groepje van Zoë, Cidalia, Veerle, Vera en Anika stond al snel klaar om te vertrekken. Ze zouden als tweede vertrekken maar waren sneller met omkleden waardoor ze als eerste konden gaan. Het groepje is vervolgens op 3,5 km afstand gedropt en ze wisten dat ze langs de McDonald’s moesten lopen. Als eerste wilde het groepje daarheen, maar vervolgens kozen ze bij het eerste beste kruispunt de verkeerde afslag, waardoor ze ‘een blokje om’ moesten lopen van twee kilometer. Na deze twee kilometer waren ze weer terug bij het beginpunt en konden ze een andere richting kiezen naar de McDonald’s. Maar ze kozen ervoor om nog eens anderhalve kilometer om te lopen in plaats van direct erheen te lopen. Na de tweede omweg vonden ze uiteindelijk de McDonald’s gevonden. Hoewel ze er graag iets lekkers hadden willen halen, zat dat er helaas niet in. Wat ze er wel vonden was een kaart met de fietsroute naar het dorp. Met behulp van de kaart kon nu wel in een keer goed gelopen worden en na twee en een half uur lopen en een pauze van 10 minuten waren ze uiteindelijk om half elf terug.

Groepje 3

Het groepje van Tiago, Phillip, Vincent, Tim E, Siro en Hugo liepen samen met Babysmurf vanaf Tilburg terug naar Udenhout. In een rechte lijn terug naar de blokhut lopen was natuurlijk te saai; eerst nog even in de maisvelden spelen. Toen we onze weg vervolgden kwamen we nog hertjes tegen. Er werd zelfs nog even gerend nadat er onderweg allerlei griezelverhalen verteld werden.

Groepje 4

In het groepje van Marit, Amy, Bjorn, Alex, Daniel K, Nathan en Lorijn ontstond al gauw een discussie over het hogere doel van de dropping. Al binnen twee minuten ontstonden twee kampen, waarin de ene groep de meest efficiënte weg naar huis zocht, en de andere groep juist zoveel mogelijk verkeerd wilde lopen om te zien waar we uit zouden komen. Het leverde enkele felle discussies op of we nu toch echt een keer rechtsaf moesten slaan, of gewoon rechtdoor moesten lopen. Uiteindelijk werd simpelweg besloten tot ‘meeste stemmen gelden’.

Zodoende zette de groep de weg in naar Haaren. Daar vonden de kinderen een kaart, waarmee het meteen duidelijk was wie in welk groepje zat. Alex nam samen met Daniel de leiding in team ‘snel terug’, want volgens hen konden we het beste teruglopen tot aan de grote weg, linksaf, dan rechtsaf naar Udenhout en klaar is Kees. Nathan en Lorijn ondersteunden zijn idee, maar Marit en Amy waren wat avontuurlijker ingesteld en zagen met Bjorn de kaart juist als een verzekering welke kant vooral niet op te lopen. Uiteindelijk bemiddelde Klungel tussen de groepjes door voor te stellen niet terug te lopen, maar een alternatieve, parallelle route te zoeken. Bovendien mochten de kinderen besluiten tot een korte route naar blokhut, maar zouden we niet langs de doorgaande weg gaan lopen, omdat dat te makkelijk was. Met die instructies vervolgde het groepje zijn weg. De discussie zette zich echter voort, en had qua niveau moeiteloos in een debatclub gevoerd kunnen zijn. De ene kant vond vroeg terug zijn een mogelijkheid om in een stille blokhut rustig te kunnen spelen. Bovendien was kwart voor 11 kinderbedtijd. Marit vond echter dat dit een unieke kans was om juist zo laat mogelijk naar bed te gaan. Daar waren de meesten het dan ook wel weer mee eens. Om nog eens dieper na te denken, besloten de kinderen in een nabijgelegen grasveldje te gaan liggen. Bjorn was alweer verder aan het denken en vroeg wat de kinderen later wilden worden. Bedwelmd onder filosofische thema’s is de dropping maar een triviale rimpeling van de tijd.

We hadden pas 800 meter gelopen.

Langzamerhand begon het te schemeren. Hoewel we om half 9 relatief vroeg vertrokken waren voor een dropping, zag het er niet naar uit dat we voor het donker terug zouden zijn. Voor de groep laat terug was dat een hoopgevend signaal. Misschien zouden we wel na middernacht terug zijn op de blokhut! De zon was ook een hulpmiddel. In de zomer gaat de zon onder in het noordwesten, dus op basis daarvan zouden we ongeveer kunnen bepalen welke kant we op moesten lopen. Zonder zon was dat echter wat moeilijker, wat onder meer tot de situatie leidde dat de groep efficiënt lopen de verkeerde richting aanwees en de groep omlopen de juiste richting. Tja, daar is het een dropping voor, toch? Eenmaal in Helvoirt aangekomen en drie zijstraten op rij gestemd te hebben over rechtdoor of rechtsaf (de juiste route was linksaf) begon het tempo erin te komen. Als je moe bent, kun je maar beter doormarcheren. Wat ook kan, is zoals Alex, Bjorn, Amy en Marit een sprint trekken tot de volgende lantaarnpaal, en dan lekker zitten tot de rest is aangekomen. Beide even snel.

Het was inmiddels ook al ruim 12 uur geweest “Hoe lang is het nog Klungel??” “Nou, ongeveer 3 kilometer.” Daar klopte natuurlijk niks van, maar we gingen door. Nathan en Lorijn boden elkaar ondersteuning, Marit nam Amy op haar rug die inmiddels vond dat het toch wel ver was, en Bjorn, Alex en Daniel hielden elkaar op de been. Dapper zetten ze door. Nathan meldde dat hij de grond wel zou kunnen kussen als ze weer in Udenhout zouden zijn, en voegde ook daadwerkelijk de daad bij het woord. Nu was het nog maar een klein stukje. Eenmaal aangekomen, ruim na 1 uur en na in totaal meer dan 13 km te hebben gelopen, konden de kinderen eindelijk gaan slapen. Heel stilletjes, want bijna alle andere groepen sliepen allang en Boerûh had beloofd dat als ze stil zouden zijn, er morgenochtend een kussengevecht zou zijn op de oudste slaapzaal. Niemand die daar veel moeite mee had.

Groepje 5

Het op een na laatste groepje werd rond 9 uur gedropt bij de Loonse en Drunense Duinen. Merijn, Sebastiaan, Lars, Thijs, Jasper, Sem en Xavi werden samen met Hippe Smurf afgezet. Met een groot natuurgebied tussen hun en de blokhut, moesten de kinderen al hun wildnavigatie-vaardigheden inspannen. Dat heet, totdat ze een wandelkaart vonden en erachter kwamen dat ze gewoon de paden konden volgen. Sem en Thijs stippelden een route uit die langs twee wandelknooppunten liep. Bij het eerste knooppunt bleek een wandelcafé genaamd ‘de rustende jager’ te liggen. Nadat onze jagers ter plekke een rustpauze hadden genomen om even wat water te drinken en fruit te eten, werd de mars naar het volgende knooppunt begonnen. Voordat ze überhaupt 200 meter konden lopen, echter, werden ze onderbroken door een bericht van Hippe Smurf dat ze terug moesten draaien omdat een van de grote kinderen bij de groep werd gevoegd. Na veel protest (deels omdat de identiteit van dit kind geheim werd gehouden) kwamen ze aan bij het café. Daar kwam de aap uit de mouw; Het grote kind was niemand anders dan Smullie!

Smullie was aan komen rennen vanuit de richting die de kinderen gelopen hadden, claimend dat hij vanuit de blokhut was komen rennen omdat ie dan zelf nog een stuk mocht lopen. Opeens waren de kinderen niet meer zeker over hun route, wat erger werd gemaakt omdat Hippe en Smullie compleet andere routes aanbevolen.

Naschrift 21 juli: de kinderen zijn heelhuids teruggekeerd.

Groepje 6

De laatste en tevens grootste groep met Anuraag, Arish, Ayvrian, Artur, Ryan, Timur, Joep, Roel, Daniel L, Jonne en Koen werden samen met Speur Smurf en Mopper Smurf als laatste gedropt. Pas rond een uur of 10 werden ze aan hun lot overgelaten bij kasteel Nemerlaer. Natuurlijk moest er eerst een kijkje genomen worden rond het kasteel. Na een uitgebreide discussie over de volgende zet besloot de groep de bossen rond het kasteel verder te verkennen. Overal waar bramenstruiken waren renden ze naartoe om op zoek te gaan naar bramen. Vooral de onrijpe bramen vielen erg in de smaak bij Arthur. Toen ze erachter kwamen dat het bospad toch niet zo avontuurlijk was als ze gehoopt hadden, besloten ze maar een weiland in te lopen. Om vervolgens de eerste beste sloot uit te kiezen om over te springen. Aangekomen bij een parkeerplaats waar enkele auto’s wantrouwend keken naar de jongens met fluoriserende hesjes, besloot de groep een potje weerwolven te doen. Onder luid geschreeuw en onduidelijk gewijs naar elkaar deden Mopper en Speur vrolijk mee. Na een potje weerwolven waarin niemand echt precies begreep wat er allemaal gebeurde, besloot de groep het pad weer op te gaan. De pas werd ingezet richting Oisterwijk. Na een half uur op het pad, dacht Timur dat het een goed idee was om aan zoveel mogelijk mensen de weg te gaan vragen. Waarna hij vervolgens samen met Arish en Ryan zo hard als ze konden achter de fietsende mensen aan ging rennen. Uiteindelijk zijn ze een behulpzame dame tegengekomen die ze de weg richting Udenhout heeft kunnen wijzen. De weg was echter nog zeer lang. De groep had daarom ook veel pauzes nodig om op adem te komen om vervolgens de tocht te hervatten. Een van de pauzes die ze hadden genomen was bij een vrachtwagen met kermisattracties. Arthur en Ayvrian vonden het een mooi plan om met een livesize iron man op de foto te gaan. Content met de foto zette de groep de laatste pas erin om vervolgens toch nog 5 minuten voor de blokhut werd bereikt nogmaals op adem te komen. Gelukkig hebben ze de weg kunnen vinden en werden ze voor harde werk beloond met een welverdiende kop warme chocolademelk – met een marshmellow uiteraard 😉

Toen de groepjes, zonder de kinderen van de oudste slaapzaal, terugkwamen was er deal met ze gesloten: als jullie nu lief gaan slapen dan mogen jullie morgenochtend de oudste slaapzaal wakker maken met een kussengevecht. Dit vonden ze zo leuk dat ze allemaal muisstil naar bed gingen en binnen 10 minuten al sliepen.