Lief dagboek,

Vandaag is het weer zo ver. Kempenkamp is weer begonnen. We hebben er natuurlijk weer hard naar toe gewerkt, maar deze week komt het allemaal bij elkaar. Over deze mooie ervaring ga ik ook dit jaar weer schrijven in dit dagboek vanaf mijn perspectief. Het gaat dus over mijn week, niet over de week die de kinderen gaan hebben.

Vanochtend zijn we weer vroeg vertrokken. Alle spullen moesten namelijk naar Weert gebracht worden. De huif die we daarvoor geleend hadden, moest echter om 11 uur weer terug in Budel zijn. Om die reden stond mijn wekker om 7 uur.

Dus ’s ochtends snel uit bed, kleren aan. O wacht, ik wil een kampshirt aandoen, maar ze zitten allemaal al ingepakt. Dat is natuurlijk niet zo handig. Gelukkig had papa nog een reserve kampshirt. Die dan aan en snel verder met het versnelde ochtendritueel. Eigenlijk had ik bij mijn ontbijt meteen lunch moeten maken, maar dat was ik vergeten.

Huif ophalen en snel verder naar de opslag in Helmond. Daar aangekomen willen we natuurlijk zo snel mogelijk alle spullen inladen, want die huif moet op tijd terug zijn. Maar helaas, een van de smurfen die mee zou helpen dragen had zich verslapen. Dat helpt natuurlijk niet met de snelheid. Toch snel aan de slag, des te eerder zijn we klaar. Twintig minuten later waren alle spullen ingeladen, terwijl we op dertig hadden gerekend. Misschien moeten we beter leren plannen.

Door naar Weert, want de klok tikt door. Met een volle huif rijdt een auto helaas wat langzamer, maar gelukkig is de weg tussen Helmond en Weert een N-weg, wat fijner rijdt dan een snelweg in zo’n geval. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Want we letten niet goed op en reden de blokhut voorbij. Dat is normaal al stom, maar nu was het wel erg lastig keren. En tot overmaat van ramp waren alle driehoekjes die we hadden kunnen rijden afgezet. Dan toch maar proberen te keren. Met wat passen een meten lukte het wel, het duurde alleen wat langer dan gehoopt.

Uiteindelijk maakte dit niet zo heel veel uit, want toen we bij de blokhut kwamen was de beheerder nog niet aanwezig. Dat kan natuurlijk gebeuren, maar hij had wel gezegd er al om 9 uur te zijn en het was inmiddels bijna 10 uur. Maar ja, je kunt moeilijk uit je neus gaan eten dus dan laad je spullen maar uit voor de blokhut.

Toen de beheerder er eindelijk was, volgde er een puzzel met de ruimte-indeling. Je wilt namelijk: slaapzalen voor de kinderen (dat ging niet passen in 2 van de zalen), de materialen van kamp opbergen en een eetzaal hebben. Helaas konden we onze spullen niet opbergen als we de grote zaal als eetzaal zouden nemen. Uiteindelijk was de beste oplossing om daar het leiding/opslaghok van te maken.

Toen kwam het voor mij allemaal in een stroomversnelling, terwijl ik toch de hele dag al druk bezig ben geweest. Ik heb spullen de blokhut in gesjouwd, meubilair verplaatst, afgewassen, kinderen ontvangen en de kennismakingsspellen voorbereid. Al deze dingen hadden een eigen alinea kunnen krijgen, maar omdat het allemaal zo snel ging, kan ik me het daarvoor niet meer goed genoeg voor de geest halen.

Ik dacht net weer aan de printer. O god, de printer. Om een of andere reden kun je die niet instellen op zwart-wit. Tekst printte die gewoon af, maar als je een zwart-wit plaatje wilde afdrukken, kwam het er half rood uit. Met veel moeite hebben we de printer kunnen updaten, waardoor je wel het ding op zwart-wit kan zetten. Helaas begaven de kleurencartridges het daarna. En deze printer doet het niet zonder de kleuren. Dus nu doet ie het helemaal niet meer. Ik ben benieuwd hoe we dit op kunnen lossen.

Maar in ieder geval de dag ging gewoon verder. En het was tijd voor de kennismakingsspellen. Knutsel en ik hebben er veel tijd ingestoken om dat te plannen. Alleen garandeert voorbereiding geen succes. We hadden namelijk in ons prehistorisch thema een rotsschilderingspel bedacht. We waren er erg enthousiast over dit idee wat eigenlijk pictionary met vingerverf was. Echter de kinderen vonden het drie keer niks. De rest van de spelletjes waren gelukkig wel een succes.

Het eerste avondeten gaat er normaal gesproken wel in bij de kinderen. Om het voor ons makkelijk te maken eten we dan namelijk soep en hamburgers. Ik zat achter bij een kind aan tafel dat de groente uit zijn groentesoep niet lustte. Hij at ze wel langzaam maar zeker braaf op, dat zien we als leiding graag. Een ander kind aan tafel lustte geen hamburgers die niet van de Mac kwamen. Hoe ze op dat idee is gekomen weet ik ook niet, maar ik vind het wel apart.

Bij de afwas kwamen we er achter dat er toch echt te weinig plek is in de keuken. Gelukkig kan je altijd meer ruimte creëren door met spullen te schuiven. 1 herinrichting later was de keuken vol lege ruimte. Dat helpt ons als we bijvoorbeeld met 10 man gaan afwassen.

Maar, lief dagboek, ik ga slapen. Tot morgen!