Lief dagboek,
Vandaag is het alweer woensdag. Dit betekent dat zoals elk jaar (als het weer het toelaat) we zijn gaan zwemmen. Om al die kinderen en smurfen naar het zwembad te krijgen is een heel geregel en vandaag mocht ik dat probleem gaan tackelen. ’s Ochtends ging dat eigenlijk best aardig. Gewoon weten hoeveel kinderen en smurfen je mee moet sturen en je bent eigenlijk al klaar. Behalve als dan in een keer een extra kind in de auto klimt. Dan raakt niet zo zeer je planning in de war, maar je bent ineens iemand kwijt. Dat is best wel schrikken, maar gelukkig hoorde ik al snel dat ze al bij het zwembad was. Schrik weg, dan snel door met je plan aanpassen. Gelukkig is een iemand minder mee moeten nemen niet zo een groot probleem. Gewoon een extra smurf meesturen en je bent klaar.
Ach dagboek, ik ben eigenlijk best moe en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat ik wel weet is dat ik in het water flink met die kinderen aan het stoeien was. Met het gewicht dat je in het water minder weegt kun je namelijk makkelijk iemand in je nek nemen. En anderen kunnen natuurlijk hetzelfde doen. Wat je dan hebt is eigenlijk een soort riddergevecht wie de anderen het eerst omver kan gooien. Ik voel nu nog steeds het op en neer gaan van het duw- en trekwerk wat de persoon in mijn nek deed. Dit waren voornamelijk kinderen, Katya bijvoorbeeld vond het erg leuk, maar ook twee smurfen hebben in mijn nek gezeten. Naast stoeien zijn ik en Muzieksmurf hoever je kinderen eigenlijk kunt gooien in het water. Dit vonden ze namelijk helemaal geweldig. Vooral Karel en Iris kon je meters ver weg gooien.
Maar aan al het goede komt een eind en rond een uur of vier zouden we naar de blokhut vertrekken. Ook dit zou ik organiseren, maar dat liep minder soepel dan de heenweg. Nu moesten namelijk een paar extra stappen gezet worden voordat de kinderen de auto’s in konden. Maar goed, uiteindelijk kon iedereen mee en heb ik geleerd hoe het volgend jaar beter kan.
Na het zwemmen volgde het traditionele friettafelen. Nu zeg ik traditioneel omdat we al jaren friet eten naar het zwemmen. De manier waarop is echter door de jaren heen flink veranderd. Ik meen me namelijk te herinneren dat bij mijn eerste kampen als jeugd de friet gewoon op borden werd gegeten. Nu wordt alles gewoon op een tafel kleed gegooid en gooien we het kleed na afloop weg. Bovendien bakken we sinds vorig jaar onze eigen friet, waardoor niet iedereen tegelijk kan eten. Maar aan de andere kant kunnen we nu veel meer snacks bakken.
Maar al voor het friet eten moest ik nadenken over de avond. Ik was namelijk ook verantwoordelijk voor de ook bij deze dag horende casinoavond. Dat is best(haha) een uitdaging in onze beperkte ruimte. Maar een kleine schets later was duidelijk dat het makkelijk paste. Dat is maar goed ook, want niemand wil buiten in de wind kaarten.
De avond liep als een speer. Ik zelf stond 1,5 uur bij de roulette tafel, waar we veel winnaars, maar ook veel verliezers zagen. Elke smurf probeerde het beste uit zijn spellen te halen. Maar uiteindelijk bleek maar weer eens dat met onze regels de draw poker het meeste geld oplevert. Het zou wel leuk zijn om nu een verhaal op te hangen over hoe je bij gokken nooit wint, maar elk groepje is met meer fiches geëindigd dan waarmee ze begonnen. Daardoor verliest een bericht wel zijn kracht
Mijn felicitaties aan Casper die veel te veel geluk had en zo veruit de meeste fiches had verdiend.
Maar ik ga maar weer eens slapen. Weltrusten